Cassedy Carmichael napisał:

Désirée Sorel napisał:

Cassedy Carmichael napisał:

-WOW, NO NIE MOGĘ, TY  TEŻ SIĘ PRZEJMUJESZ ZWIERZĄTKAMI?!-pisnęła na cały głos.-Z tym testowaniem to w ogóle odrębna historia, ale masz rację, już nikt prawie tego nie robi. Moja mama, ona jest taka, no, wow, właśnie z tym walczyła. I wywalczyła, wyobraź sobie! Ale tak poza tym, to faktycznie, laboratoria są okropne dla zwierzątek, bo nie dość, że są w klatkach, to jeszcze je męczą.

- Znaczy, nie powiem, że mnie to jakoś szczególnie obchodzi, ale czytałam coś kiedyś na ten temat. Radziłabym ci zająć obie jakieś miejsce w pociągu, zaraz będzie straszny tłok.- uśmiechnęła się delikatnie   postęp, bejbe

-Masz totalną rację.-pokiwała głową z szerokim uśmiechem.-Chciałam usiąść przy oknie, wiesz, a nuż jakieś magiczne zwierzątko przebiegnie w drodze? Miło było cię poznać, koleżanko i porozmawiaj z kotkiem.

- Paszczur jest gupi, nie dotrze to do niego. Czasami jak nie wezmę leków to odpowiada, ale nawet wtedy nie mówi o niczym sensownym. O, i jestem Désirée, ale możesz mówić mi Delianne...

Czy widzisz, wędrowcze, chłopaka, który wygląda jakby był tu pierwszy raz?
Mam nadzieję, że tak, ponieważ jest on chłopcem, który serio jest tu pierwszy raz. No, mówię wam. Odkrycie roku, Julka, odkrycie roku. Kolumb drugi z Ciebie. Jest to sobie chłopiec, który jako pierwszy w jego rodzinie dostał jakąkolwiek magiczną moc. Jako pierwszy w rodzinie zobaczy Hogwart. Jako pierwszy w rodzinie dołączy do któregoś z domu. I w końcu, który jako pierwszy z Hogwartczyków nie będzie miał przyjaciół. Do czasu. A to dlaczego?
No bo chłopiec ten cierpi na dziwną chorobę, nazywaną antropofobią. Czyli logicznie mówiąc, boi się ludzi.
On sam nie wie co tutaj robi. Nie chciał chodzić do szkoły. Nie chciał chodzić gdziekolwiek! A co dopiero do jakiejś dziwnej, magicznej szkoły, gdzie wszyscy są... no po prostu SĄ!
To dla niego za dużo.
I, jeśli podałam powód, to teraz wam powiem! Stoi sam, oparty o ścianę, głowa w dół. Jak najdalej od tych wszystkich nastolatków.

Désirée Sorel napisał:

AJ Staar napisał:

Czy widzisz, wędrowcze, chłopaka, który wygląda jakby był tu pierwszy raz?
Mam nadzieję, że tak, ponieważ jest on chłopcem, który serio jest tu pierwszy raz. No, mówię wam. Odkrycie roku, Julka, odkrycie roku. Kolumb drugi z Ciebie. Jest to sobie chłopiec, który jako pierwszy w jego rodzinie dostał jakąkolwiek magiczną moc. Jako pierwszy w rodzinie zobaczy Hogwart. Jako pierwszy w rodzinie dołączy do któregoś z domu. I w końcu, który jako pierwszy z Hogwartczyków nie będzie miał przyjaciół. Do czasu. A to dlaczego?
No bo chłopiec ten cierpi na dziwną chorobę, nazywaną antropofobią. Czyli logicznie mówiąc, boi się ludzi.
On sam nie wie co tutaj robi. Nie chciał chodzić do szkoły. Nie chciał chodzić gdziekolwiek! A co dopiero do jakiejś dziwnej, magicznej szkoły, gdzie wszyscy są... no po prostu SĄ!
To dla niego za dużo.
I, jeśli podałam powód, to teraz wam powiem! Stoi sam, oparty o ścianę, głowa w dół. Jak najdalej od tych wszystkich nastolatków.

Danka zrobiła 'odwrót taktyczny' od Cass i podreptał w stronę pociągu. Ale, Danka nie byłaby Danką gdyby się po drodze nie potknęła. Wyciągnęła ręce przed siebie, żeby zamortyzować upadek, a wtedy Paszczur, którego do tej pory unieruchamiała, z dzikim miałkiem rzucił się na stojącego w rogu chłopaka.

Ej Dżej AJ, widząc całą tą sytuację i, dziękując wszystkim buddyjskim bogom (w buddyźmie nie ma boguff, so...) za swój refleks, odsunął się i sprawił, że kot rypnął o ścianę, dokładnie w miejscu, w którym sekundę temu był jego brzuch. Dobry jest chłopak, prawda? Ale widząc, że dziewczyna leży na ziemi chciał jakoś zareagować. Ale jak? Przecież on się boi ją dotknąć! Wdech i wydech, chłopcze. Postawił jeden krok, aby zbliżyć się do dziewczyny i przełknął ślinę. Dotknął ją lekko czubkiem buta.
- Ży-ży-żyjesz? - wyjąkał lekko przerażony. WOW, on się odezwał. Przy czym rytm jego serca podskoczył do 2948359237320 na minutę.

Ostatnio edytowany przez AJ Staar (2015-06-26 23:04:23)

Désirée Sorel napisał:

AJ Staar napisał:

Désirée Sorel napisał:

Danka zrobiła 'odwrót taktyczny' od Cass i podreptał w stronę pociągu. Ale, Danka nie byłaby Danką gdyby się po drodze nie potknęła. Wyciągnęła ręce przed siebie, żeby zamortyzować upadek, a wtedy Paszczur, którego do tej pory unieruchamiała, z dzikim miałkiem rzucił się na stojącego w rogu chłopaka.

Ej Dżej AJ, widząc całą tą sytuację i, dziękując wszystkim buddyjskim (w buddyźmie nie ma boguff) bogom za swój refleks, odsunął się i sprawił, że kot rypnął o ścianę, dokładnie w miejscu, w którym sekundę temu był jego brzuch. Dobry jest chłopak, prawda? Ale widząc, że dziewczyna leży na ziemi chciał jakoś zareagować. Ale jak? Przecież on się boi ją dotknąć! Wdech i wydech, chłopcze. Postawił jeden krok, aby zbliżyć się do dziewczyny i przełknął ślinę. Dotknął ją lekko czubkiem buta.
- Ży-ży-żyjesz? - wyjąkał lekko przerażony. WOW, on się odezwał. Przy czym rytm jego serca podskoczył do 2948359237320 na minutę.

- Akcje mojego serca nie ustały, ciepłota ciała w normie, oddech też... Nie widzę podstaw, by stwierdzić zgon...- Zerwała się na równe nogi, i capnęła kota. - Teraz mi nie uciekniesz, kupo!!!- Spojrzała na chłopaka. -Dziękuję za troskę.

Chłopak tylko spojrzał na dziewczynę (na jeden ułamek sekundy) po czym kiwnął głową i ją opuścił. Teraz, nawet się nie żegnając, odpalił swój motorek w tylnej części ciała i, omijając ludzi, uciekł jak najdalej mógł. Z daleka od wszystkich. A było to trudne, bo... bo... WSZĘDZIE BYLI LUDZIE!

Leilla w przeciwieństwie do  moich starszych postaci, nie ma zamiaru robić jakiegoś wielkiego wejścia, zmuszać do pokłonów. Nie, ona jest zupełnie inna bo szalig w końcu spoważniał i jakoś minimalnie się ogarnął. chyba, że chodzi o to, że robię to codziennie w szkole, ups. Przyszła na peron w towarzystwie swojej macochy i ojczyma (bo nawet oni interesują się Leillą, chyba jedynym wyjątkiem są rodzice), jednak oni się zmyli dość szybko bo nie rozumieli tego wszystkiego co działo się w świecie magii. No i tak panna Carter została sama, patrząc przed siebie bawiła się bransoletką, która jakoś magicznie się odpięła i gdy Leilla ruszyła w stronę pociągu bransoletka upadła na ziemie, jednak ona niczego nie zauważyła.

Leilla Carter napisał:

Leilla w przeciwieństwie do  moich starszych postaci, nie ma zamiaru robić jakiegoś wielkiego wejścia, zmuszać do pokłonów. Nie, ona jest zupełnie inna bo szalig w końcu spoważniał i jakoś minimalnie się ogarnął. chyba, że chodzi o to, że robię to codziennie w szkole, ups. Przyszła na peron w towarzystwie swojej macochy i ojczyma (bo nawet oni interesują się Leillą, chyba jedynym wyjątkiem są rodzice), jednak oni się zmyli dość szybko bo nie rozumieli tego wszystkiego co działo się w świecie magii. No i tak panna Carter została sama, patrząc przed siebie bawiła się bransoletką, która jakoś magicznie się odpięła i gdy Leilla ruszyła w stronę pociągu bransoletka upadła na ziemie, jednak ona niczego nie zauważyła.

Leon, widząc złote pobłyskujące coś, upadające dziewczynie od razu postanowił to ów coś podnieść - i wtedy okazało się, że to bransoletka - aby chociaż na początku zrobić wrażenie miłego i takiego fajnego.
Gdy podniósł zgubę, rozejrzał się za właścicielką i, szczerze mówiąc, trudno byłoby jej nie zauważyć, bo biła od niej jakaś tajemnicza... aura? Jeśli to tak można nazwać. Chłopak, tylko na nią zerknąwszy, był przekonany, że trafi do Slytherinu, dlatego w sumie, cieszył się, że mógł pomóc "swojej". Lekko się ociągając, podszedł do dziewczyny, i gdy był na tyle blisko, aby go usłyszała zawołał:
- Przepraszam...

Leon Parker napisał:

Leilla Carter napisał:

Leilla w przeciwieństwie do  moich starszych postaci, nie ma zamiaru robić jakiegoś wielkiego wejścia, zmuszać do pokłonów. Nie, ona jest zupełnie inna bo szalig w końcu spoważniał i jakoś minimalnie się ogarnął. chyba, że chodzi o to, że robię to codziennie w szkole, ups. Przyszła na peron w towarzystwie swojej macochy i ojczyma (bo nawet oni interesują się Leillą, chyba jedynym wyjątkiem są rodzice), jednak oni się zmyli dość szybko bo nie rozumieli tego wszystkiego co działo się w świecie magii. No i tak panna Carter została sama, patrząc przed siebie bawiła się bransoletką, która jakoś magicznie się odpięła i gdy Leilla ruszyła w stronę pociągu bransoletka upadła na ziemie, jednak ona niczego nie zauważyła.

Leon, widząc złote pobłyskujące coś, upadające dziewczynie od razu postanowił to ów coś podnieść - i wtedy okazało się, że to bransoletka - aby chociaż na początku zrobić wrażenie miłego i takiego fajnego.
Gdy podniósł zgubę, rozejrzał się za właścicielką i, szczerze mówiąc, trudno byłoby jej nie zauważyć, bo biła od niej jakaś tajemnicza... aura? Jeśli to tak można nazwać. Chłopak, tylko na nią zerknąwszy, był przekonany, że trafi do Slytherinu, dlatego w sumie, cieszył się, że mógł pomóc "swojej". Lekko się ociągając, podszedł do dziewczyny, i gdy był na tyle blisko, aby go usłyszała zawołał:
- Przepraszam...

Leillka takie moje biedne, urocze, skrzywdzone dziecko, które jest tak kawaii jak mój kubek z Yerbą (który kocham bardziej niż cokolwiek innego na świecie) nie skumała, że ten ktoś woła ją, w końcu na peronie było mnóstwo osób i szansa, że chodzi akurat o nią była niewielka.

Leilla Carter napisał:

Leon Parker napisał:

Leilla Carter napisał:

Leilla w przeciwieństwie do  moich starszych postaci, nie ma zamiaru robić jakiegoś wielkiego wejścia, zmuszać do pokłonów. Nie, ona jest zupełnie inna bo szalig w końcu spoważniał i jakoś minimalnie się ogarnął. chyba, że chodzi o to, że robię to codziennie w szkole, ups. Przyszła na peron w towarzystwie swojej macochy i ojczyma (bo nawet oni interesują się Leillą, chyba jedynym wyjątkiem są rodzice), jednak oni się zmyli dość szybko bo nie rozumieli tego wszystkiego co działo się w świecie magii. No i tak panna Carter została sama, patrząc przed siebie bawiła się bransoletką, która jakoś magicznie się odpięła i gdy Leilla ruszyła w stronę pociągu bransoletka upadła na ziemie, jednak ona niczego nie zauważyła.

Leon, widząc złote pobłyskujące coś, upadające dziewczynie od razu postanowił to ów coś podnieść - i wtedy okazało się, że to bransoletka - aby chociaż na początku zrobić wrażenie miłego i takiego fajnego.
Gdy podniósł zgubę, rozejrzał się za właścicielką i, szczerze mówiąc, trudno byłoby jej nie zauważyć, bo biła od niej jakaś tajemnicza... aura? Jeśli to tak można nazwać. Chłopak, tylko na nią zerknąwszy, był przekonany, że trafi do Slytherinu, dlatego w sumie, cieszył się, że mógł pomóc "swojej". Lekko się ociągając, podszedł do dziewczyny, i gdy był na tyle blisko, aby go usłyszała zawołał:
- Przepraszam...

Leillka takie moje biedne, urocze, skrzywdzone dziecko, które jest tak kawaii jak mój kubek z Yerbą (który kocham bardziej niż cokolwiek innego na świecie) nie skumała, że ten ktoś woła ją, w końcu na peronie było mnóstwo osób i szansa, że chodzi akurat o nią była niewielka.

Chłopak, stanął przed nią, zagradzając jej drogę i nie pozwalając iść dalej.
- Przepraszam, panienko - powtórzył, uśmiechając się najładniej jak umiał.- Czy czasem panienka czegoś nie zgubiła? - zapytał. Tak, on się perfidnie droczył. Ale co poradzić, że on uwielbiał to robić. I to jeszcze z tak ładnymi wyrafinowanymi ludźmi.