Potter w bibliotece, no matko najukochańsza, cóż to za święto. Powszechnie wiadomo, że takie fejmy jak Potter mają dużo więcej do roboty niż bycie nolifem jak taka Sally De von Wangol, na przykład lansowanie się przy kolegach albo lansowanie się przy ładnych koleżankach... Ale nie dzisiaj. Dzisiaj był jakoś wyjątkowo rozdrażniony, najprawdopodobniej koszem od Krukonki z czwartego roku. Postanowił się więc schować gdzieś, gdzie nikt o zdrowych zmysłach nigdy nie przychodzi na dłużej niż dwie minuty, by przypadkiem nie został wyśmiany przez kolegów/idiotów i doszczętnie pozbawiony swej Potterowskiej dumy. Biblioteka wydała się mu najodpowiedniejszym miejscem. A jednak zadziwił go widok całkiem ładnej Gryffonki siedzącej pod ścianą. Z KSIĄŻKĄ. Chyba czytała. I była zupełnie SAMA. Druga szansa od losu? No zmarnować jej nie mógł.
- Cześć. Dotrzymać ci towarzystwa? - zapytał, siadając obok dziewczyny z lekkim uśmiechem. - Hej, czy my... przypadkiem nie wpadliśmy na siebie, dosłownie, w jakiejś odległej przeszłości?

Potter się lubił lansować. Ale trzeba pokochać swoje wady! Właśnie, Sally, pokochaj Harrego od razu, bo i tak się hajtniecie. Jezu. Co za spoiler. Już nie mam tutaj życia, przepraszam, uciekam, zmieniam temat. A więc Harremu uśmiech zniknął z twarzy, gdy ładna Gryffonka (jak ona miała na imię? Matko, tyle kobiet w jego życiu...) nie przypominała sobie ich pierwszego i bodajże jedynego spotkania. Postanowił się jakoś ładnie przypomnieć, bo jeszcze zaraz mu wyjedzie, że nawet nie wie jak ma na imię i nazwisko (HAŃBA DZIEWCZYNO) i sprawi, że Potter będzie ukrywał się w bibliotece przez kolejne dwa miesiące. Zamiast dwóch godzin. Ech.
- Ale kojarzysz mnie, co nie? Harry jestem. - Uśmiechnął się ponownie, trochę ten uśmiech wymuszając, bo jednak Sally już go nieco zbiła z pantałyku. No ale nic nie mogła po nim poznać, pff. - A ty jesteś...? Nie wiem czy mi się kiedykolwiek przedstawiałaś.

No teraz to go kompletnie zmieszała. Ale przynajmniej nad mimiką twarzy już zapanował i z twarzy wcale Gryffonowi uśmiech nie zniknął - może jedynie stał się bardziej sztuczny i jakiś taki... krzywy. No ja nie wiem. Nie wiem jak można mylić Pottera. Cudowne dziecko, Hogwartckiego fejma i lansiarza, na którego bajeczne historie leciały wszystkie Krukonki i wąskie grono Gryffonek. Szok.
- Och, naprawdę? - Zero rozczarowania w tonie. Zero. Przynajmniej tak sobie wmawiał. - Fred? Nie znam żadnego Freda. Ale miło, że przynajmniej mnie kojarzyłaś. Nawet jako Freda. - Przełknął ślinę. Może odrobinę zbyt głośno. DENERWOWAŁ SIĘ CHŁOPAK. Taka ładna Gryffonka i kolejnej nie poderwie. Już mu się odechciało nawet opowiadania historii z nosem Voldemorta. Musiał się wykazać oryginalnością, ot co. Ona deptała jego dumę... więc raczej nie wyglądała na taką, co by się potterowskimi opowieściami podniecała. - Faktycznie, nazwisko zapamiętałem. - Uspokoił się już trochę i jego uśmiech powrócił do stanu mniej wymuszanego. - A więc co tu robisz sama? W bibliotece? Z książką? - Harry, Harry, bo jeszcze zaraz ZRANISZ JEJ UCZUCIA. Niektórzy tak lubią. Nawet ja. Czuję się sprofanowana.

Potter, ty frajerze. Nie no, bez hejtów na niego, ale te trzy słowa właśnie krzyczały mu w głowie. W bibliotece najczęściej się... czyta. A jeśli nie to ma się JAKĄKOLWIEK styczność z KSIĄŻKAMI. Ale cóż, jedynym wytłumaczeniem dla niego będzie fakt, iż był dziewczyną trochę zauroczony, już w ogóle puszczając w niepamięć, że zakopała jego męską dumę i miał prawo do takiej niedorzeczności. Sally to się cieszyć powinna, a nie jeszcze mu błąd wskazywać. CO TO ZA KOBIETA.
- Racja. Dlatego właśnie... wybrałem opcję z ukrywaniem się w bibliotece. To prawdopodobnie jedyne miejsce w tym zamku, gdzie można się wyciszyć. - Hoho, Potter, przestań udawać takiego rozgarniętego i zaznajomionego z Hogwartem, bo znowu cię dziewczyna weźmie za taniego cwaniaczka. Chcesz tego? CHCESZ TEGO? Ja wiem, że nie chcesz i właśnie dlatego w tej chwili Portier zamilkł i miał nadzieję, że Sally wciąż będzie inteligentniejsza od niego. Przypominam, że jego ideałem była stereotypowa Krukonka, choć te zwykle były zbyt nudne i nigdy nie dodawały nic od siebie. A taka Sally? Nowość, szok, wow, Harry olśniony. Zaraz się zakocha.

Uśmiechnął się koksiarsko cwaniacko. Teraz jego kolej, by strącić rudą z pantałyku, nawet jeśli po drodze będzie musiał zrobić z siebie kompletnego frajera. A nie, zaraz, to już ma załatwione. Nie żeby on lubił denerwować ludzi, no kochani, naprawdę nie był takim typem, ale pozbawienie męskiej dumy coś ze sobą wiązało. On o tym nie zapomni.
- Ponieważ? - zapytał, tym razem z uśmiechu przeskakując na zaintrygowany, choć zdezorientowany wyraz twarzy. Jego ton mógł wydać się nieco ironicznym, ale Potter najlepszym aktorem nie był, darujmy mu to. Przecież chciał tylko wydać się bardziej poruszony niż faktycznie był. A wszystko po to, by Sallcię wyprowadzić z równowagi. Co za bed boj, o ja.